Το πρωί πότισα τις γλάστρες, μα δεν τα είδα!
Είχα κι εγώ!!!
Τα είδα μετά του Ρήγα και του Άι- Γιάννη, το ένα και μοναδικό, λες κι ήταν δώρο για μένα και την Γιώτα!
Πόσο χάρηκα, δε λέγεται...
Τα Σημάδια μου...
Το πρώτο, πάλι ο Άι - Γιάννης μου το έδωσε, μα αυτό θα γραφτεί αλλού.
Τίποτα τυχαίο.
Αυτό θυμήθηκα απόψε και με βρήκα και θα σε βρεις, όταν το βρεις...
Κομπιάζει ηχητικά.
Ακόμα κι αυτό, έχει την δική του "αξία"...
Πριν 10 χρόνια:
***
***
Πριν 9 χρόνια!
***
Σήμερα 2020, 29 Αυγούστου, δεν ξέρω πια να κάνω βιντεάκια. Άλλαξαν οι τρόποι, δεν θέλω να μάθω. Από φωτογραφίες; Χιλιάδες!
Αν μπορούσα όμως, θα έγραφα ένα τραγούδι να το λες, όταν θα με θυμάσαι, για όποιον λόγο, όποιος (α) και νά 'σαι, γνωστός, γνωστή, ακόμα και περαστικοί και να γελάτε.
Έκλαψα εγώ για όλους σας, φτάνει!
...Πήγαινε κι άσε με, καλά είμαι εγώ, για ότι αγαπώ, μονάχη μου θα πολεμώ, παιχνίδι σου δε θα γινώ, άλλο.
Κι άμα γινώ, θα διαλυθώ γρήγορα, δε θα μπορείς να με παίξεις για πολύ.
Θα σου είμαι άχρηστο, ούτε καν για ανακύκλωση.
Γενικό και αόριστο το ξέσπασμα.
Όποιος θιχτεί, θα ξέρει και το γιατί.
Ας ψαχτεί, για να "καθαρίσει" και την συνείδησή του, αν έχει και θέλει.
