Ξέρεις πόσο σ' αγαπώ...

 ...Δεν καταλάβαινα καθαρά τα λόγια της, είναι και το εγκεφαλικό ανάμεσα στα τόσα άλλα.

Δυο γυναίκες που μας ενώνει μια ολόκληρη ζωή, αντάλλαζαν "σ' αγαπώ" η μία για να ευχαριστήσει, ίσως και για να μην το ξεχάσω και η άλλη για να δώσει δύναμη, να μη λυγίσει, να μην παραιτηθεί, να παλαίψει, να ζήσει!

Αχ! ΖΩΗ!

"Ξέρω πόσο μ' αγαπάς, αλλά... θέλω να μ' τ' αποδείξεις πάλι, το καλοκαίρι..." κ.λ.π.

"Σ' αγαπώ! Καληνύχτα!"

...Κι ήταν μεσημέρι.

...Αχ! αγαπημένη!.. 

Έφαγες;

 .....

Αποφεύγω να του μιλάω στο τηλέφωνο, γιατί συγκινείται και δεν πρέπει.

Είναι φορές όμως που έχω ανάγκη να ακούσω την φωνή του.

Το πόσο μ' αγαπάει, μου το λέει συχνά.

Το ξέρω και το ξέρει...

...Περιμένοντας να μου μιλήσει τις προάλλες, αργούσε... τον πέτυχα την ώρα του φαγητού, κι ακούω ένα βουρκωμένο: "Έφαγες;"

...Δεν έτρωγα, κι όμως ένα κόκκαλο μου στάθηκε στον λαιμό, κι ούτε εγώ μπορούσα να αρθρώσω λέξη.

Μια κινηματογραφική ταινία η ίδια η ζωή μας.