Αυτό, Θεέ μου! Άνοιξέ μου τον "δρόμο"...
***
Να σε δω, μια στιγμή, προλαβαίνω...
Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020
Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020
Ανόητε! Φαντάζεσαι πως ανθίζω για να με δουν;
***
Ifigeneia Goulioti Stavroulaπρος(Έκφραση Ψυχής)
Το λουλούδι απάντησε: Ανόητε!
Φαντάζεσαι πως ανθίζω για να με δουν;
Ανθίζω για το δικό μου λογαριασμό,
επειδή έτσι μου αρέσει,
και όχι για τους άλλους.
Η δική μου χαρά πηγάζει από το γεγονός
ότι υπάρχω και ανθίζω...
Φαντάζεσαι πως ανθίζω για να με δουν;
Ανθίζω για το δικό μου λογαριασμό,
επειδή έτσι μου αρέσει,
και όχι για τους άλλους.
Η δική μου χαρά πηγάζει από το γεγονός
ότι υπάρχω και ανθίζω...
-Arthur Schopenhauer
***
Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020
... Το μεταξύ τους διάστημα το λένε:
Μεταξύ απουσίας και παρουσίας, το μεταξύ τους διάστημα, το λένε... αγωνία και ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
Σιγή στη θέλησή ΤΟΥ, όποια κι αν είναι αυτή.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, στους "περίεργους" και προκαλούντες... με ποικίλους τρόπους.
Σιγή στη θέλησή ΤΟΥ, όποια κι αν είναι αυτή.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, στους "περίεργους" και προκαλούντες... με ποικίλους τρόπους.
Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020
Σ.Καργάκος (καλά τα λέει;)
***
***
George Papadakis
Τιμής Ένεκεν...
(και να δούμε πόσοι θα μπουν στον κόπο να διαβάσουν 😉)
(και να δούμε πόσοι θα μπουν στον κόπο να διαβάσουν 😉)
«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ.
Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η… εργασία.
Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η… εργασία.
Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι’ αυτό τουμπάραμε…
Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.
Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά.
Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers».
Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι… πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά!
Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας.
Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά.
Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι, είναι οι νέοι της Ελλάδος.
Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί.
Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους.
Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια.
Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης.
Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.
Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται.
Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες
Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί.
Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.
Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό», που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια.
Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;
Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής.
Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς».
Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.
Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία.
Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού).
Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά.
Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό.
Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!
Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν.
Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος.
Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος.
Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.
Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη.
Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.
Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά.
Γέμισε η επαρχία με… «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου !
Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε … αγροτικό!
Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη», χτυπάμε το κεφάλι μας.
Και πού να φθάσουν τα «εξ Ανατολής», σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία.
Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας.
Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.
Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά.
Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε.
Ούτε να βλαστημήσουν.
Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα.
Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά.
Θα μου πείτε, τι δουλειά;
Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους.
«Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον».
«Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους.
Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά.
Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν…Ελλάδα.
Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν…Ελλάδα.
Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!
Κι εμείς;
Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας.
«Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια».
Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα…
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω:
Το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον.
Το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον.
Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».
Σ. Καργάκος
***
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020
Βάλε ένα καφέ, βαρύ κι ασήκωτο, χωρίς ζάχαρη
Τρυφερό τραγούδι.
Όσο για το σήριαλ, θα δείξει, αν θα μπω ξανά, σ' αυτό το τρυπάκι, αν και ξέρω πως αξίζει και κυρίως, σε κάνει να γελάς και να χαίρεσαι...
Είδωμεν!
Καλή επιτυχία, πάντως!
***
***
Μιχάλης Χατζηγιάννης – Βάλε Ένα Καφέ Τραγούδι των τίτλων από τη σειρά "Το Καφέ Της Χαράς" (2019) Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης Στίχοι: Χάρης Ρώμας Michalis Hatzigiannis - Vale Ena Kafe Στίχοι: Πάλι εδώ πάλι μαζί Και τι παράξενο Η καρδιά μου ξαναζεί Ξανά σκιρτάει Ξανά χτυπάει Νόμιζα πως είχε σταματήσει Ν’ αγαπάει Βάλε ένα καφέ Κι έλα κάτσε πλάι Λένε δε κολλάει Το γυαλί που σπάει Βάλε ένα καφέ Να τον πιούμε οι δυο μας Κόπηκε στη μέση Κάπου τ’ όνειρο μας Βάλε ένα καφέ Μια γουλιά να πιούμε Έστω μια γουλιά Πριν ξανά χαθούμε Πάλι εδώ εσύ κι εγώ Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη μας αχνό Ο χρόνος στάζει, όλα τ’ αλλάζει κι όμως η εικόνα σου ποτέ δε ξεθωριάζει Βάλε ένα καφέ Κι έλα κάτσε πλάι Λένε δε κολλάει Το γυαλί που σπάει Βάλε ένα καφέ Να τον πιούμε οι δυο μας Κόπηκε στη μέση Κάπου τ’ όνειρο μας Βάλε ένα καφέ Μια γουλιά να πιούμε Έστω μια γουλιά Πριν ξανά χαθούμε Βάλε ένα καφέ Κι έλα κάτσε πλάι Λένε δε κολλάει Το γυαλί που σπάει Βάλε ένα καφέ Να τον πιούμε οι δυο μας Κόπηκε στη μέση Κάπου τ’ όνειρο μας Βάλε ένα καφέ Μια γουλιά να πιούμε Έστω μια γουλιά Πριν ξανά χαθούμε
***
Όσο για το σήριαλ, θα δείξει, αν θα μπω ξανά, σ' αυτό το τρυπάκι, αν και ξέρω πως αξίζει και κυρίως, σε κάνει να γελάς και να χαίρεσαι...
Είδωμεν!
Καλή επιτυχία, πάντως!
***
Μιχάλης Χατζηγιάννης – Βάλε Ένα Καφέ | Το Καφέ Της Χαράς (Official Lyric Video)
***
Μιχάλης Χατζηγιάννης – Βάλε Ένα Καφέ Τραγούδι των τίτλων από τη σειρά "Το Καφέ Της Χαράς" (2019) Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης Στίχοι: Χάρης Ρώμας Michalis Hatzigiannis - Vale Ena Kafe Στίχοι: Πάλι εδώ πάλι μαζί Και τι παράξενο Η καρδιά μου ξαναζεί Ξανά σκιρτάει Ξανά χτυπάει Νόμιζα πως είχε σταματήσει Ν’ αγαπάει Βάλε ένα καφέ Κι έλα κάτσε πλάι Λένε δε κολλάει Το γυαλί που σπάει Βάλε ένα καφέ Να τον πιούμε οι δυο μας Κόπηκε στη μέση Κάπου τ’ όνειρο μας Βάλε ένα καφέ Μια γουλιά να πιούμε Έστω μια γουλιά Πριν ξανά χαθούμε Πάλι εδώ εσύ κι εγώ Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη μας αχνό Ο χρόνος στάζει, όλα τ’ αλλάζει κι όμως η εικόνα σου ποτέ δε ξεθωριάζει Βάλε ένα καφέ Κι έλα κάτσε πλάι Λένε δε κολλάει Το γυαλί που σπάει Βάλε ένα καφέ Να τον πιούμε οι δυο μας Κόπηκε στη μέση Κάπου τ’ όνειρο μας Βάλε ένα καφέ Μια γουλιά να πιούμε Έστω μια γουλιά Πριν ξανά χαθούμε Βάλε ένα καφέ Κι έλα κάτσε πλάι Λένε δε κολλάει Το γυαλί που σπάει Βάλε ένα καφέ Να τον πιούμε οι δυο μας Κόπηκε στη μέση Κάπου τ’ όνειρο μας Βάλε ένα καφέ Μια γουλιά να πιούμε Έστω μια γουλιά Πριν ξανά χαθούμε
***
Δηλώνω, απούσα!
...Πήγα να δω τα νέα, στο Φεις. (Έστω κι έτσι, χωρίς φίλους, μόνο ειδήσεις.)
Φρίκη!
Έφυγα, άρον - άρον.
...Φέρ' τε μου... ένα κρεβάτι, να ξαποστάσω, απ' όσα είδα, κι έμαθα.
Δηλώνω, απούσα!
Δε θέλω να ξέρω, ΤΙΠΟΤΑ!
***
***
Πάμε για ύπνο, Κατερίνα!
Έχεις κρεβάτι!
Μην περιμένεις να σου φέρουν, δεν θα είναι καλό!
Άμα δείτε το φεγγάρι, να του πείτε να μη βγει, μη δει τα χάλια μας...
Φρίκη!
Έφυγα, άρον - άρον.
...Φέρ' τε μου... ένα κρεβάτι, να ξαποστάσω, απ' όσα είδα, κι έμαθα.
Δηλώνω, απούσα!
Δε θέλω να ξέρω, ΤΙΠΟΤΑ!
***
Μαρινέλλα - ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ, ΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ
***Πάμε για ύπνο, Κατερίνα!
Έχεις κρεβάτι!
Μην περιμένεις να σου φέρουν, δεν θα είναι καλό!
Άμα δείτε το φεγγάρι, να του πείτε να μη βγει, μη δει τα χάλια μας...
Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2020
Ζυγίζοντας... μένω εκτός.
...Ζύγιζα το νου, πολύ πριν βρω την Γιώτα (προηγούμενη ανάρτηση)
και κάπου εκεί θυμήθηκα αυτό το τραγούδι, κι ένα δικό μου βιντεάκι (που φυσικά, καταργήθηκε!)
Λογικό είναι τώρα, να το βρω, να το φέρω, κι ας μην γράψω τι "ζύγιζα", όλη μέρα, που σε λίγο θα φύγει και φυσικά, δεν θα περιγράψω!
Καμία σχέση με έρωτα, μα Αν είχε ο πόνος αίμα, θα κοκκίνιζαν βουνά, όντως!
***
***
Επόμενο:
Μένω εκτός.
Περίπου.
Δίνω κι ένα "παρών"!
***
***
...Θέλω να γυρίσω, μα ο Παράδεισος, ψεύτικος, οπότε, περιττός!
και κάπου εκεί θυμήθηκα αυτό το τραγούδι, κι ένα δικό μου βιντεάκι (που φυσικά, καταργήθηκε!)
Λογικό είναι τώρα, να το βρω, να το φέρω, κι ας μην γράψω τι "ζύγιζα", όλη μέρα, που σε λίγο θα φύγει και φυσικά, δεν θα περιγράψω!
Καμία σχέση με έρωτα, μα Αν είχε ο πόνος αίμα, θα κοκκίνιζαν βουνά, όντως!
***
Αρβανιτάκη Ελευθερία - Καθρεφτίζω το νου !
***
Επόμενο:
Μένω εκτός.
Περίπου.
Δίνω κι ένα "παρών"!
***
ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ
***
...Θέλω να γυρίσω, μα ο Παράδεισος, ψεύτικος, οπότε, περιττός!
ΓΕΝΝΑ Γυναικείας Ποίησης (Εκκρεμότητα)
...Κάτι συμπτώσεις... απίστευτες!
Σχολίασα στην φίλη μου Γιώτα, αυτό:
***
Ο/Η Κυκλαμίνα είπε...
Ο/Η Κυκλαμίνα είπε...
***
και ενδιάμεσα, "πετάει" ένα ΘΕΜΑ, ΓΕΝΝΑ Γυναικείας Ποίησης, που μόνο Εκείνη, θα μπορούσε να κάνει!
Έτυχε να συμπέσει η πρόκληση η δική μου.
Λόγω του ότι το μπλογκ αυτό, δεν το έχω "δείξει" ακόμα, γι' αυτό θα καθυστερήσουν και τα λινκς.
Απλά, ας υπάρχει!
Σα να μην υπάρχω.
Αόρατη, τάχα.
Αδιάφορη, τάχα.
Τι μπαλιά καιρού, λέει, η ΕΜΥ!
Έριξε μπαλιά η Γιώτα, τρύπησε όλα τα μη αυτόφωτα δίχτυα!
Να την έχει ο Θεός ΚΑΛΑ, να μας εκφράζει, εμάς τις γυναίκες!
Τυχερέ Σ.Π.!
Σ' ευχαριστώ που προκάλεσες και ενέπνευσες την κοινή μας φιλενάδα, με "οργή"!
Μ' άρεσε αυτή η δυναμική της!
Σχολίασα στην φίλη μου Γιώτα, αυτό:
***
Άντε, Καλή μου! Άλλαξε ανάρτηση! Έλεος! Ήρθε το 2020!
"Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί!" που λέει κι ένα τραγούδι!
Φιλιά Πολλά!
Καλή Χρονιά!
Ξεκόλλα με το Φεις!
Εδώ είναι το βιβλίο της ζωής σου!
Εκεί είναι ΦΑΤΣΑ (Φατσοβιβλίο) ή αλλιώς: ουαν σταντ!
...Γρήγορο φαγητό, πιο σεμνά.
Είναι μεν, επαφή, αλλά όχι δημιουργία.
Διαφήμιση της δημιουργίας, ναι, μα δε σε βλέπω στα "δημόσιά σου", σ' εκείνα που σού πρέπουν και σου αξίζουν!
Μαϊντανοί στα λάικ, υπάρχουν πολλοί, μα εγώ, δε σε χαραμίζω γι' αυτό.
Φιλιά απ' την κακιά και την σκληρή, Κατερίνα!
Περιμένω δυνατό θέμα, 2020!
"Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί!" που λέει κι ένα τραγούδι!
Φιλιά Πολλά!
Καλή Χρονιά!
Ξεκόλλα με το Φεις!
Εδώ είναι το βιβλίο της ζωής σου!
Εκεί είναι ΦΑΤΣΑ (Φατσοβιβλίο) ή αλλιώς: ουαν σταντ!
...Γρήγορο φαγητό, πιο σεμνά.
Είναι μεν, επαφή, αλλά όχι δημιουργία.
Διαφήμιση της δημιουργίας, ναι, μα δε σε βλέπω στα "δημόσιά σου", σ' εκείνα που σού πρέπουν και σου αξίζουν!
Μαϊντανοί στα λάικ, υπάρχουν πολλοί, μα εγώ, δε σε χαραμίζω γι' αυτό.
Φιλιά απ' την κακιά και την σκληρή, Κατερίνα!
Περιμένω δυνατό θέμα, 2020!
Ο/Η Κυκλαμίνα είπε...
ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ! Τί έγραψες, η ΓΥΝΑΙΚΑ!
Και πόσο κοντά, σε νωρίτερα σκέψεις μου, που δεν θα δεις!
Δεν παρήγγελνα μαζί με τη νέα ανάρτηση, κι ένα λαχείο!
Το είδα! Το διάβασα, Γιώτα μου, μα θέλει "μελέτη"... κι όχι, δεν σχολιάζω βιαστικά εκεί!
Εκεί τον λόγο έχουν οι "γνωρίζοντες", προς το παρόν, από Τέχνη!
Εγώ απλά, θα ήθελα να ήμουνα άντρας, και να είχα μια φίλη Γυναίκα, Αυτόφωτη, σαν κι εσένα!
Υποκλίνομαι, απ' το σπουργίτι...!
Φιλιά, χαρούμενα για το Πρωτοχρονιάτικο Ποιητικό, Αυτόφωτο, ξέσπασμά σου!
Και υπερήφανη, εννοείται!
Σίγουρα, σύμπτωση η πρόκληση για ανάρτηση.
Την είχες ήδη, έτοιμη, είμαι σίγουρη!
Το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΥ ΠΟΙΗΜΑ, έτσι, νομίζω!...
Έχει πολλές "Στάσεις"!
Παρ' όλα αυτά, ΑΓΑΠΑΜΕ, ΑΝΤΡΕΣ!
Ήξερε τι έκανε ο Θεός!
Γυναίκες μόνες, άνοστο.
Και πόσο κοντά, σε νωρίτερα σκέψεις μου, που δεν θα δεις!
Δεν παρήγγελνα μαζί με τη νέα ανάρτηση, κι ένα λαχείο!
Το είδα! Το διάβασα, Γιώτα μου, μα θέλει "μελέτη"... κι όχι, δεν σχολιάζω βιαστικά εκεί!
Εκεί τον λόγο έχουν οι "γνωρίζοντες", προς το παρόν, από Τέχνη!
Εγώ απλά, θα ήθελα να ήμουνα άντρας, και να είχα μια φίλη Γυναίκα, Αυτόφωτη, σαν κι εσένα!
Υποκλίνομαι, απ' το σπουργίτι...!
Φιλιά, χαρούμενα για το Πρωτοχρονιάτικο Ποιητικό, Αυτόφωτο, ξέσπασμά σου!
Και υπερήφανη, εννοείται!
Σίγουρα, σύμπτωση η πρόκληση για ανάρτηση.
Την είχες ήδη, έτοιμη, είμαι σίγουρη!
Το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΥ ΠΟΙΗΜΑ, έτσι, νομίζω!...
Έχει πολλές "Στάσεις"!
Παρ' όλα αυτά, ΑΓΑΠΑΜΕ, ΑΝΤΡΕΣ!
Ήξερε τι έκανε ο Θεός!
Γυναίκες μόνες, άνοστο.
***
και ενδιάμεσα, "πετάει" ένα ΘΕΜΑ, ΓΕΝΝΑ Γυναικείας Ποίησης, που μόνο Εκείνη, θα μπορούσε να κάνει!
Έτυχε να συμπέσει η πρόκληση η δική μου.
Λόγω του ότι το μπλογκ αυτό, δεν το έχω "δείξει" ακόμα, γι' αυτό θα καθυστερήσουν και τα λινκς.
Απλά, ας υπάρχει!
Σα να μην υπάρχω.
Αόρατη, τάχα.
Αδιάφορη, τάχα.
Τι μπαλιά καιρού, λέει, η ΕΜΥ!
Έριξε μπαλιά η Γιώτα, τρύπησε όλα τα μη αυτόφωτα δίχτυα!
Να την έχει ο Θεός ΚΑΛΑ, να μας εκφράζει, εμάς τις γυναίκες!
Τυχερέ Σ.Π.!
Σ' ευχαριστώ που προκάλεσες και ενέπνευσες την κοινή μας φιλενάδα, με "οργή"!
Μ' άρεσε αυτή η δυναμική της!
Κι όμως, κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος!
***
***
Σχ. Μόνο κι οι δυο;
Όλοι μας!
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ - ΚΑΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΤΗΣΕΙ
***
Σχ. Μόνο κι οι δυο;
Όλοι μας!
ΑΧ, ένα κορμί, δεν είναι, ΜΟΝΟ, αγκαλιά!
***
***
Ελευθερία Αρβανιτάκη - Τα κορμιά και τα μαχαίρια | Eleftheria Arvanitaki - Ta kormia kai ta maxairia
***
Ήταν το κλάμα της ψυχής
...που μ' έκανε να το ακούσω.
...Εγώ, απλά, σφουγγάριζα. Με βόλεψε η ώρα, έλειπαν και οι άντρες μου, ευκαιρία ήταν.
Τα χέρια δούλευαν, η σφουγγαρίστρα υπάκουγε, μα το μυαλό ταξίδευε στα της ημέρας, στα δικά μου, στων άλλων, στο σήμερά μας, στο παρελθόν μας και στα "γιατί" που κολλήσαμε όλοι μας, σήμερα.
Γιατί;
Τί έφταιξε;
Πού κάναμε λάθος;
Απορία όλων, σίγουρα και δική μου, μα εκεί στην συζήτηση, έδειχνα παλληκαράκι της πεντάρας.
Ξεχώρισε η δυνατή, η δυναμική...
Η ηθοποιός, η θεατρίνα, ο κλόουν, για να γελάσουν οι άλλοι, να μην πονάνε ή τουλάχιστον, όσο είναι κοντά μου, να πονάνε λιγότερο.
...Κι ύστερα, εκεί που κόντεψε να καταλάβω την διαμαρτυρία της σφουγγαρίστρας, ότι την ζορίζω, άκουσα για πολλοστή φορά το ρούφηγμα της μύτης μου...
Όχι. Δεν ήταν συνάχι. Κλάμα ψυχής ήταν. Το ξέρω καλά αυτό το κλάμα, κι από κηδεία αγαπημένου...
Υπάρχει τόσος πόνος γύρω μου, τόσο παράπονο, πού να γύρω, σε ποιον ώμο, να πω και τα δικά μου, όταν των άλλων είναι μεγαλύτερα;
...Ελπίδα, δώσε την ελπίδα γύρω σου, κι ας είσαι και η ίδια, σε πολλά θέματα, πλήρως απογοητευμένη, μπορείς!
Ήθελα να πάω στο Φεις. Να δω φίλους, να ευχηθώ, να πάρω δυνάμεις κι οξυγόνο Πατρίδας, μα πάλι γι' απόψε, αναβάλλεται.
Καμία είδηση, απ' την γύρα που είδα, δεν είναι χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας.
Καλύτερα να συνεχίσω να τηλεφωνώ και στους υπόλοιπους φίλους, να μάθω ιδιαιτέρως τα νέα τους.
Τα like των Ευχών και των Γιορτών, αποκλείεται να με χορτάσουν.
Δημοσίως "κολυμπάει" η επιφάνεια.
Τετ α τετ, είναι το βάθος.
Κι εκεί, δυστυχώς, δεν βρίσκω ευχάριστες ειδήσεις.
Θεατρίνα Κατερίνα, ως εκεί, μπορεί.
Δώσαμε ελπίδα, (δεν είχαμε και πολλή), αδειάσαμε.
Χωρίς γέμισμα, δεν ξεκινάς ταξίδι, γιατί είναι βέβαιο, δεν θα φτάσεις μακριά.
Θα μείνεις στου δρόμου τα μισά.
Υπομονή!
Άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα, αυτή η λέξη!
Πολλές φορές την άκουσα σήμερα, κι άλλες τόσες την είπα.
Το να την λέω εγώ, όμως, δεν είναι έγκλημα.
Το να την λένε "ειδικοί", είναι έγκλημα!
Γιατί, κάθε μέρα βλέπουμε στις ειδήσεις, περιπτώσεις που φτάνουν στο έγκλημα.
Υπομονή, ως ένα όριο, λοιπόν!
Έτσι την νιώθω εγώ, ακόμα και στην Πίστη μου!
Σε ΟΛΑ υπάρχει κι ένα ΟΡΙΟ.
Ακόμα κι Ο Χριστός νευρίασε και "πέταξε" πολλούς, έξω απ' τον Οίκο Του!
Κάποια στιγμή, αρχίζει και η άμυνα.
Αυτό λέει η λογική μου, όση έχω.
Αυτά και ναι, σφουγγάρισμα και "συνάχι" αόρατο... τέλος, εδώ και ώρα, εφόσον, έγραψα, ξέσπασα!
***
Το παράπονο
***
...Εγώ, απλά, σφουγγάριζα. Με βόλεψε η ώρα, έλειπαν και οι άντρες μου, ευκαιρία ήταν.
Τα χέρια δούλευαν, η σφουγγαρίστρα υπάκουγε, μα το μυαλό ταξίδευε στα της ημέρας, στα δικά μου, στων άλλων, στο σήμερά μας, στο παρελθόν μας και στα "γιατί" που κολλήσαμε όλοι μας, σήμερα.
Γιατί;
Τί έφταιξε;
Πού κάναμε λάθος;
Απορία όλων, σίγουρα και δική μου, μα εκεί στην συζήτηση, έδειχνα παλληκαράκι της πεντάρας.
Ξεχώρισε η δυνατή, η δυναμική...
Η ηθοποιός, η θεατρίνα, ο κλόουν, για να γελάσουν οι άλλοι, να μην πονάνε ή τουλάχιστον, όσο είναι κοντά μου, να πονάνε λιγότερο.
...Κι ύστερα, εκεί που κόντεψε να καταλάβω την διαμαρτυρία της σφουγγαρίστρας, ότι την ζορίζω, άκουσα για πολλοστή φορά το ρούφηγμα της μύτης μου...
Όχι. Δεν ήταν συνάχι. Κλάμα ψυχής ήταν. Το ξέρω καλά αυτό το κλάμα, κι από κηδεία αγαπημένου...
Υπάρχει τόσος πόνος γύρω μου, τόσο παράπονο, πού να γύρω, σε ποιον ώμο, να πω και τα δικά μου, όταν των άλλων είναι μεγαλύτερα;
...Ελπίδα, δώσε την ελπίδα γύρω σου, κι ας είσαι και η ίδια, σε πολλά θέματα, πλήρως απογοητευμένη, μπορείς!
Ήθελα να πάω στο Φεις. Να δω φίλους, να ευχηθώ, να πάρω δυνάμεις κι οξυγόνο Πατρίδας, μα πάλι γι' απόψε, αναβάλλεται.
Καμία είδηση, απ' την γύρα που είδα, δεν είναι χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας.
Καλύτερα να συνεχίσω να τηλεφωνώ και στους υπόλοιπους φίλους, να μάθω ιδιαιτέρως τα νέα τους.
Τα like των Ευχών και των Γιορτών, αποκλείεται να με χορτάσουν.
Δημοσίως "κολυμπάει" η επιφάνεια.
Τετ α τετ, είναι το βάθος.
Κι εκεί, δυστυχώς, δεν βρίσκω ευχάριστες ειδήσεις.
Θεατρίνα Κατερίνα, ως εκεί, μπορεί.
Δώσαμε ελπίδα, (δεν είχαμε και πολλή), αδειάσαμε.
Χωρίς γέμισμα, δεν ξεκινάς ταξίδι, γιατί είναι βέβαιο, δεν θα φτάσεις μακριά.
Θα μείνεις στου δρόμου τα μισά.
Υπομονή!
Άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα, αυτή η λέξη!
Πολλές φορές την άκουσα σήμερα, κι άλλες τόσες την είπα.
Το να την λέω εγώ, όμως, δεν είναι έγκλημα.
Το να την λένε "ειδικοί", είναι έγκλημα!
Γιατί, κάθε μέρα βλέπουμε στις ειδήσεις, περιπτώσεις που φτάνουν στο έγκλημα.
Υπομονή, ως ένα όριο, λοιπόν!
Έτσι την νιώθω εγώ, ακόμα και στην Πίστη μου!
Σε ΟΛΑ υπάρχει κι ένα ΟΡΙΟ.
Ακόμα κι Ο Χριστός νευρίασε και "πέταξε" πολλούς, έξω απ' τον Οίκο Του!
Κάποια στιγμή, αρχίζει και η άμυνα.
Αυτό λέει η λογική μου, όση έχω.
Αυτά και ναι, σφουγγάρισμα και "συνάχι" αόρατο... τέλος, εδώ και ώρα, εφόσον, έγραψα, ξέσπασα!
***
Το παράπονο
***
...Το σπασμένο τζάμι
...Πάνω από τρία χρόνια, το είχα έννοια, εκείνο το σπασμένο τζάμι...
Ήξερα πως θα "κρύωναν"...
...Είχα ματώσει κι εγώ, απ' τα θρύψαλά του, τότε...
Έτυχε να τα δω, ακόμα και να τα μαζέψω, χωρίς να κοπώ, εξωτερικά.
Το σκεφτόμουνα συχνά, ήθελα να πάω ένα καινούργιο, γερό, μα το θέμα ήταν λεπτό, πολύ "λεπτό"...
Δεν ήταν δικό μου Το σπίτι...
...Έτυχε σήμερα και πέρασα από κει τριγύρω.
Το θυμήθηκα.
Το έψαξα...
Είχαν περάσει καινούργιο.
Χάρηκα...
μα,
είχα παγώσει, είχα παραλύσει στην πλημμύρα εκείνων των αναμνήσεων, συν την συγκίνηση της ημέρας, συν το κρύο (με εισαγωγικά και όχι), της ημέρας.
Ανάσα.
...Η ματιά μου πήρε ότι έλειπαν "έπιπλα και σκεύη", βασικά.
Λυπήθηκα.
Θα είμαι πιο προετοιμασμένη άλλη φορά, αν ξέρω πως θα ξαναπεράσω από κει.
***
Φυσάει πολύ απ' το σπασμένο μου το τζάμι. Γιάννης Πλούταρχος
Κι αράχνες. Πολλές. Ακατοίκητο πια. Έτσι συμβαίνει, όταν φεύγουν τα "Αφεντικά", δυστυχώς!
***
Ήξερα πως θα "κρύωναν"...
...Είχα ματώσει κι εγώ, απ' τα θρύψαλά του, τότε...
Έτυχε να τα δω, ακόμα και να τα μαζέψω, χωρίς να κοπώ, εξωτερικά.
Το σκεφτόμουνα συχνά, ήθελα να πάω ένα καινούργιο, γερό, μα το θέμα ήταν λεπτό, πολύ "λεπτό"...
Δεν ήταν δικό μου Το σπίτι...
...Έτυχε σήμερα και πέρασα από κει τριγύρω.
Το θυμήθηκα.
Το έψαξα...
Είχαν περάσει καινούργιο.
Χάρηκα...
μα,
είχα παγώσει, είχα παραλύσει στην πλημμύρα εκείνων των αναμνήσεων, συν την συγκίνηση της ημέρας, συν το κρύο (με εισαγωγικά και όχι), της ημέρας.
Ανάσα.
...Η ματιά μου πήρε ότι έλειπαν "έπιπλα και σκεύη", βασικά.
Λυπήθηκα.
Θα είμαι πιο προετοιμασμένη άλλη φορά, αν ξέρω πως θα ξαναπεράσω από κει.
***
Φυσάει πολύ απ' το σπασμένο μου το τζάμι. Γιάννης Πλούταρχος
Κι αράχνες. Πολλές. Ακατοίκητο πια. Έτσι συμβαίνει, όταν φεύγουν τα "Αφεντικά", δυστυχώς!
***
Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020
Μόνο αυτό...
Μόνο αυτό...
Άγιε μου Βασίλειε...
και Άγιε Εφραίμ... (λόγω της ημέρας και όχι, μόνο!)
... και Άγιε Νεκτάριε... (όλης της Νέας χρονιάς!)
και
ΚΑΙ απ' ΟΛΗ, την ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ!
Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020
Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε,
...Για να μην σκέφτομαι, άκουγα μουσική.
"Κράτησα" 2-3 άσματα...
***
***
Θάνος Μικρούτσικος - Ανεμολόγιο | Thanos Mikroutsikos - Anemologio Δίσκος: Σφεντόνα live Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης Copyright: 2000 Δισκογραφική εταιρία: Minos Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα και επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα. Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε, άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες, μας κάνουν χάρη, που μας ανέχονται και που γελάσαμε, τώρα δημόσια θα 'χουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες. Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε, είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος, ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος. Δήλωσε η τσούλα η ιστορία, ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα, όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα. Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα, τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο, την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα, την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο. Δήλωσε η τσούλα η ιστορία, ότι γεράσαμε.
***
***
Στίχοι: Διονύσης Τσακνής Μουσική: Διονύσης Τσακνής Αλμπουμ: "Φταίνε Τα Τραγούδια "(1989) Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε Στ' αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας ξεγράψτε με απ' τα κατάστιχά σας στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Το Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον, γράφτηκε, δηλαδή απομνημονεύτηκε, περιμένοντας το ασανσέρ και ανεβαίνοντας στον όροφο του σπιτιού μιας φίλης που με φιλοξενούσε, όταν ερχόμουνα στην Αθήνα. Είχε ήδη αρχίσει η ιδιωτική ραδιοφωνία (αρχές νομίζω του 1988) σε εποχές σκανδάλων και πολιτικών ανακατατάξεων και στα μικρόφωνά της, παρήλαυναν καθημερινά, πολιτικοί και «ρήτορες» κάθε είδους. Αγαπημένη τους αναφορά το... μέλλον. Την ώρα που πάρκαρα, ερχόμενος από ένα κοπιαστικό ταξίδι 5 ωρών και ακούγοντας κάποιον από αυτούς τους «ελεύθερους» τάχα σταθμούς, μέσα σε 20 το πολύ δευτερόλεπτα, μέτρησα ίσαμε 5 φορές τη λέξη αυτή, από κάποιον επαγγελματία ομιλητή.«Να μου λείπει τέτοιο μέλλον που μας ετοιμάζετε...», σκέφτηκα και κάπου εκεί άρχισε η στιχουργία. Ανοίγοντας την πόρτα σημείωσα αμέσως το πρώτο τετράστιχο που είχα σκαρώσει. Προχώρησα με αυτόματη γραφή και στα υπόλοιπα. Έπειτα με μια κιθάρα τα πρώτα ακόρντα και στη συνέχεια, αποτύπωση της μελωδίας στο τετράδιο με το πεντάγραμμο που κουβαλούσα πάντα στη θήκη της κιθάρας. Πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να ασχοληθώ ξανά με το τραγούδι. Στα τέλη του καλοκαιριού, ετοιμάζοντας τραγούδια για την πρώτη μου δουλειά στη νεοσύστατη τότε «ΑΚΤΗ», σκάλιζα ξανά το τετράδιο με τις μουσικές μου σημειώσεις. «Σαν κάτι να λέει τούτο εδώ», σκέφτηκα και το ηχογράφησα πρόχειρα στην κασέτα με τα υπόλοιπα που είχα ξεδιαλύνει. Ανάμεσά τους το «Ώρες σιωπής» και το «Αντίσταση κατά της αρχής». Η συνέχεια γνωστή. Το άκουσαν ο Χάρης και ο Πάνος και ενθουσιάστηκαν. Έτσι τους φιλοξένησα στο δίσκο μου «φταίνε τα τραγούδια». Δυστυχώς, και το εννοώ αυτό που λέω, το τραγούδι είναι τραγικά επίκαιρο και στις μέρες μας. Ας ελπίσουμε να το «καταργήσουν» μέλλοντες καιροί. Διονύσης Τσακνής, Μαρτυρία στον Μανώλη Νταλούκα για το βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Σεπτέμβριος 2011.
***
***
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα, έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους. Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα. Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις. Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη, φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο. Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
***
ΣΧ. Υπάρχει η μελαγχολία της εποχής, όπως και της στιγμής, καθώς και της αφορμής...
Υπάρχει η μελαγχολία διαρκείας, άνευ λόγω και αιτίας και εκεί τον λόγο έχουν οι γιατροί.
Στην άλλη όμως, της αφορμής, η δική μου "θεραπεία" μετά την δικαιολογημένη "πτώση", είναι η μουσική και συνήθως ... η επαναστατική.
Μόνο αυτή με "ανεβάζει".
...Αφού καταργήσαμε πια (εγώ- δηλαδής) την εκτόνωση της ψυχολογικής μας βαλβίδας... δημοσίως, δεν υπάρχει λόγος (με τους φίλους τα λέμε από κοντά ή απ' το τηλέφωνο, να παπαγαλίζω, κουράστηκα), ας κωδικοποιήσω τις στιγμές μου... έτσι!
Κι ήθελε ακόμη, πολύ φως, να ξημερώσει!
Άτιμη νύχτα.
Άτιμο ένστικτο, που με "σκοτώνεις" μέρες πριν και μετά, επαληθεύεσαι...
Ας είναι, ΩΣ ΕΚΕΙ!
Πού θα πάει; Θα ξημερώσει, πάλι!
2020... τα είδα τα τριζώμενα δόντια σου, πριν παραλάβεις την σκυτάλη απ' το 2019...
Έστειλα Αγγέλους όμως και τον Άγιο Εφραίμ, κι ας τόλμησα να "παραπονεθώ" σήμερα στον Θεό μας, "που τα πάντα εν σοφία εποίησε", γιατί δεν έδωσε στον άνθρωπο φτερά, για να πετάει, να είναι εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, κι όχι όταν θέλει...
Εκείνος ΜΟΝΟ, ξέρει!
Να μας δίνει ΔΥΝΑΜΗ και ΥΠΟΜΟΝΗ, να μπορούμε να αντέχουμε...
...Και να μας... (με) συγχωρεί, για το θράσος μου, στην Δική Του θέληση...
Μουσική, αντί Δημόσια Προσευχή;
....
...Ναι... αναγκαστικά.
Σίγουρα όμως, ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ! (βάση τίτλου ανάρτησης ή περιρρέουσας ατμόσφαιρας), λόγω ιντερνετικής απουσίας... Ζουν οι άνθρωποι και χωρίς ιντερνετική παρουσία, κι έχουν σίγουρα και λύπες και χαρές και αγωνίες και όλα τα υπόλοιπα που πολλοί ακόμα, εύκολα εκφράζουν δημόσια, όπως έκανα κι εγώ κάποτε, κι ίσως ξανακάνω.
Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι, τόσα χρόνια, εκείνο που ξέρω τώρα, είναι ότι δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι πως νιώθω και γιατί.
...Άλλωστε, ο συναισθηματικός μας κόσμος, είναι τόσο πλούσιος, περισσότερος απ' τις λέξεις, εναλλάσσεται τόσο γρήγορα, ανάλογα τις αφορμές (είτε προσωπικές - είτε ΟΛΟΥ του κόσμου), το σίγουρο είναι, πως κανένα τραγούδι, ποίημα ή ιστορία άλλου, δεν θα μπορέσει να μας καλύψει απόλυτα, γιατί απλούστατα, δεν "βγήκε" απ' την δική μας στιγμή και ψυχή.
Ωμή η αλήθεια, αλλά έτσι είναι.
Λύγισα.
Έπεσα.
Κράτησα.
Σημείωσα.
Έγραψα.
Ζούμε!
Ήρωες μέσ' τα χαλάσματα...
***
***
Από τον δίσκο "Τα Αντάρτικα" Πρώτη Έκδοση Δίσκου:1981 Διασκευή, Ενορχήστρωση & Διεύθυνση Ορχήστρας: Θάνος Μικρούτσικος. Συμμετέχουν η Μαρία Δημητριάδη, η Αφροδίτη Μάνου και Χορωδία. Ήρωες, άπαρτα βουνά. Ήρωες, με δώδεκα ζωές, κάστρα του Ολύμπου και του Παρνασσού φαντάσματα, ήρωες μες στα χαλάσματα. Αίματα, κόκκινο νερό, αίματα, ποτάμι βουερό, πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στο Γοργοπόταμο και φωτιά στο Γοργοπόταμο. Εμπρός αδέρφια εμπρός κι είναι μαζί μας ο λαός στα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα μες στις πέτρες και στα χώματα. Θάνατος, μαύρος αδερφός. Θάνατος, θα γίνω αθάνατος, πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στο Γοργοπόταμο και φωτιά στο Γοργοπόταμο. Αέρας στις κορφές μαύρο φεγγάρι στις καρδιές έλα και πάρε μόνος σου τη λευτεριά με τραγούδια, όπλα και σπαθιά.
***
......................................
"Κράτησα" 2-3 άσματα...
***
Θάνος Μικρούτσικος - Ανεμολόγιο | Thanos Mikroutsikos - Anemologio
***
Θάνος Μικρούτσικος - Ανεμολόγιο | Thanos Mikroutsikos - Anemologio Δίσκος: Σφεντόνα live Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης Copyright: 2000 Δισκογραφική εταιρία: Minos Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα και επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα. Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε, άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες, μας κάνουν χάρη, που μας ανέχονται και που γελάσαμε, τώρα δημόσια θα 'χουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες. Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε, είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος, ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος. Δήλωσε η τσούλα η ιστορία, ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα, όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα. Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα, τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο, την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα, την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο. Δήλωσε η τσούλα η ιστορία, ότι γεράσαμε.
***
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον..Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας....
***Στίχοι: Διονύσης Τσακνής Μουσική: Διονύσης Τσακνής Αλμπουμ: "Φταίνε Τα Τραγούδια "(1989) Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε Στ' αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας ξεγράψτε με απ' τα κατάστιχά σας στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Το Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον, γράφτηκε, δηλαδή απομνημονεύτηκε, περιμένοντας το ασανσέρ και ανεβαίνοντας στον όροφο του σπιτιού μιας φίλης που με φιλοξενούσε, όταν ερχόμουνα στην Αθήνα. Είχε ήδη αρχίσει η ιδιωτική ραδιοφωνία (αρχές νομίζω του 1988) σε εποχές σκανδάλων και πολιτικών ανακατατάξεων και στα μικρόφωνά της, παρήλαυναν καθημερινά, πολιτικοί και «ρήτορες» κάθε είδους. Αγαπημένη τους αναφορά το... μέλλον. Την ώρα που πάρκαρα, ερχόμενος από ένα κοπιαστικό ταξίδι 5 ωρών και ακούγοντας κάποιον από αυτούς τους «ελεύθερους» τάχα σταθμούς, μέσα σε 20 το πολύ δευτερόλεπτα, μέτρησα ίσαμε 5 φορές τη λέξη αυτή, από κάποιον επαγγελματία ομιλητή.«Να μου λείπει τέτοιο μέλλον που μας ετοιμάζετε...», σκέφτηκα και κάπου εκεί άρχισε η στιχουργία. Ανοίγοντας την πόρτα σημείωσα αμέσως το πρώτο τετράστιχο που είχα σκαρώσει. Προχώρησα με αυτόματη γραφή και στα υπόλοιπα. Έπειτα με μια κιθάρα τα πρώτα ακόρντα και στη συνέχεια, αποτύπωση της μελωδίας στο τετράδιο με το πεντάγραμμο που κουβαλούσα πάντα στη θήκη της κιθάρας. Πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να ασχοληθώ ξανά με το τραγούδι. Στα τέλη του καλοκαιριού, ετοιμάζοντας τραγούδια για την πρώτη μου δουλειά στη νεοσύστατη τότε «ΑΚΤΗ», σκάλιζα ξανά το τετράδιο με τις μουσικές μου σημειώσεις. «Σαν κάτι να λέει τούτο εδώ», σκέφτηκα και το ηχογράφησα πρόχειρα στην κασέτα με τα υπόλοιπα που είχα ξεδιαλύνει. Ανάμεσά τους το «Ώρες σιωπής» και το «Αντίσταση κατά της αρχής». Η συνέχεια γνωστή. Το άκουσαν ο Χάρης και ο Πάνος και ενθουσιάστηκαν. Έτσι τους φιλοξένησα στο δίσκο μου «φταίνε τα τραγούδια». Δυστυχώς, και το εννοώ αυτό που λέω, το τραγούδι είναι τραγικά επίκαιρο και στις μέρες μας. Ας ελπίσουμε να το «καταργήσουν» μέλλοντες καιροί. Διονύσης Τσακνής, Μαρτυρία στον Μανώλη Νταλούκα για το βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Σεπτέμβριος 2011.
***
Μαρία Δημητριάδη - Κι ήθελε ακόμη | Maria Dimitriadi - Ki ithele akomi - Official Audio Release
***
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα, έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους. Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα. Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις. Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη, φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο. Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
***
ΣΧ. Υπάρχει η μελαγχολία της εποχής, όπως και της στιγμής, καθώς και της αφορμής...
Υπάρχει η μελαγχολία διαρκείας, άνευ λόγω και αιτίας και εκεί τον λόγο έχουν οι γιατροί.
Στην άλλη όμως, της αφορμής, η δική μου "θεραπεία" μετά την δικαιολογημένη "πτώση", είναι η μουσική και συνήθως ... η επαναστατική.
Μόνο αυτή με "ανεβάζει".
...Αφού καταργήσαμε πια (εγώ- δηλαδής) την εκτόνωση της ψυχολογικής μας βαλβίδας... δημοσίως, δεν υπάρχει λόγος (με τους φίλους τα λέμε από κοντά ή απ' το τηλέφωνο, να παπαγαλίζω, κουράστηκα), ας κωδικοποιήσω τις στιγμές μου... έτσι!
Κι ήθελε ακόμη, πολύ φως, να ξημερώσει!
Άτιμη νύχτα.
Άτιμο ένστικτο, που με "σκοτώνεις" μέρες πριν και μετά, επαληθεύεσαι...
Ας είναι, ΩΣ ΕΚΕΙ!
Πού θα πάει; Θα ξημερώσει, πάλι!
2020... τα είδα τα τριζώμενα δόντια σου, πριν παραλάβεις την σκυτάλη απ' το 2019...
Έστειλα Αγγέλους όμως και τον Άγιο Εφραίμ, κι ας τόλμησα να "παραπονεθώ" σήμερα στον Θεό μας, "που τα πάντα εν σοφία εποίησε", γιατί δεν έδωσε στον άνθρωπο φτερά, για να πετάει, να είναι εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, κι όχι όταν θέλει...
Εκείνος ΜΟΝΟ, ξέρει!
Να μας δίνει ΔΥΝΑΜΗ και ΥΠΟΜΟΝΗ, να μπορούμε να αντέχουμε...
...Και να μας... (με) συγχωρεί, για το θράσος μου, στην Δική Του θέληση...
Μουσική, αντί Δημόσια Προσευχή;
....
...Ναι... αναγκαστικά.
Σίγουρα όμως, ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ! (βάση τίτλου ανάρτησης ή περιρρέουσας ατμόσφαιρας), λόγω ιντερνετικής απουσίας... Ζουν οι άνθρωποι και χωρίς ιντερνετική παρουσία, κι έχουν σίγουρα και λύπες και χαρές και αγωνίες και όλα τα υπόλοιπα που πολλοί ακόμα, εύκολα εκφράζουν δημόσια, όπως έκανα κι εγώ κάποτε, κι ίσως ξανακάνω.
Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι, τόσα χρόνια, εκείνο που ξέρω τώρα, είναι ότι δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι πως νιώθω και γιατί.
...Άλλωστε, ο συναισθηματικός μας κόσμος, είναι τόσο πλούσιος, περισσότερος απ' τις λέξεις, εναλλάσσεται τόσο γρήγορα, ανάλογα τις αφορμές (είτε προσωπικές - είτε ΟΛΟΥ του κόσμου), το σίγουρο είναι, πως κανένα τραγούδι, ποίημα ή ιστορία άλλου, δεν θα μπορέσει να μας καλύψει απόλυτα, γιατί απλούστατα, δεν "βγήκε" απ' την δική μας στιγμή και ψυχή.
Ωμή η αλήθεια, αλλά έτσι είναι.
Λύγισα.
Έπεσα.
Κράτησα.
Σημείωσα.
Έγραψα.
Ζούμε!
Ήρωες μέσ' τα χαλάσματα...
***
Ήρωες --- Μαρία Δημητριάδη
***
Από τον δίσκο "Τα Αντάρτικα" Πρώτη Έκδοση Δίσκου:1981 Διασκευή, Ενορχήστρωση & Διεύθυνση Ορχήστρας: Θάνος Μικρούτσικος. Συμμετέχουν η Μαρία Δημητριάδη, η Αφροδίτη Μάνου και Χορωδία. Ήρωες, άπαρτα βουνά. Ήρωες, με δώδεκα ζωές, κάστρα του Ολύμπου και του Παρνασσού φαντάσματα, ήρωες μες στα χαλάσματα. Αίματα, κόκκινο νερό, αίματα, ποτάμι βουερό, πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στο Γοργοπόταμο και φωτιά στο Γοργοπόταμο. Εμπρός αδέρφια εμπρός κι είναι μαζί μας ο λαός στα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα μες στις πέτρες και στα χώματα. Θάνατος, μαύρος αδερφός. Θάνατος, θα γίνω αθάνατος, πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στο Γοργοπόταμο και φωτιά στο Γοργοπόταμο. Αέρας στις κορφές μαύρο φεγγάρι στις καρδιές έλα και πάρε μόνος σου τη λευτεριά με τραγούδια, όπλα και σπαθιά.
***
......................................
Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)