"Τι βρέχει ο ουρανός και δεν τα καταπίνει η γη;" (Παροιμία)
Εμείς οι Πηλιορείτες μιλάμε συχνά με παροιμίες. Κυρίως οι μεγάλοι.
Μάλλον στους μεγάλους ανήκω κι εγώ, γιατί το συνηθίζω να θυμάμαι και να μιλάω και χωριάτ'κα και με παροιμίες.
Σήμερα όμως, συζητώντας με μια αγαπημένη φίλη που πέρασε πολλά με την υγεία της και καταλήξαμε πως ο καθένας μας κουβαλάει τον Σταυρό του και πρέπει ν' αντέξει, μου είπε μια παροιμία που της έλεγε η πεθερά της, κι εγώ δεν την ήξερα.
"Τι θα βρέξει ο ουρανός και δεν θα το καταπιεί η γης; Βροχή θα ρίξει; Χαλάζι θα ρίξει; Χιόνι θα ρίξει; Θα το καταπιεί, θέλει, δε θέλει! Έτσι είναι και ο άνθρωπος", μου είπε.
Κι όταν της είπα το καλό, ότι αδυνάτισε, μου είπε:
"Τί να το κάνω; Τώρα; Πάν' τα νιάτα, πάν' τα κάλλη, δε ξαναγυρίζουν πάλι!"
Δίκιο είχε, σε ΟΛΑ!
