...Ήταν Σάββατο 31 Αυγούστου 2019.
Ήταν μια μέρα υπερφορτωμένη από "τρέξιμο" που δεν έβγαινε σε χρόνο 24ωρου, όχι μόνο από δουλειές και σωματικά, όχι μόνο χιλιομετρικά με ρόδες αυτοκινήτου, όσο συναισθηματικά.
...Τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, σε ένταση και λεξιλόγιο, δε θα βρεις, ούτε σε λεξικό, ούτε στα Άπαντά μου, αν τα έγραφα...
...Ωστόσο, το 24ωρό μου, περιείχε και μια χαρά, ενός γάμου, αγαπημένων ερωτευμένων παιδιών!
Ήθελα να είμαι εκεί, έπρεπε και να είμαι εκεί!
...Το αν το άντεχα, δεν ήξερα... κι αυτή η αγωνία κατέλαβε πολύ "χώρο", μέσα μου... από μέρες.
...Γιατί, το να βρεθείς κάπου με πολύ κόσμο, γνωστό ή άγνωστο, έχει μεγάλη σημασία για κάποιον άνθρωπο, με έντονο συναισθηματισμό, όπως είμαι εγώ, δυστυχώς!
...Ήξερα εκ των προτέρων, πως εκεί θα περνούσε απ' την μνήμη μου, όλη σχεδόν η ζωή μου, χαρούμενη και λυπημένη μαζί, βλέποντας πρόσωπα που είχα πολλά χρόνια να δω, κ.λ.π. (να μην αναπτύξω περισσότερα, Άπαντα Κατερίνας, δεν έχει, είναι όλα πολύ μπερδεμένα, τόσο στην ζωή μου, όσο στην σκέψη μου, καθώς και στα γραμμένα...)
...Χωρίς ροή, λοιπόν, τις ευχές και τις χαρές για το αγαπημένο ζευγαράκι, (κ.λ.π.), να φτάσω στο "ζουμί" της ανάρτησης.
... Ανεβαίναμε το βουναλάκι σε στροφή της Αγχιάλου, για τον χορό, στο Κόκκινος Κλάμπ.
"Κόκκινος.. κάτι μου θυμίζει", ρώτησα, λες (κι έτσι ήταν) και τότε, προσγειώθηκα στο "τώρα".
Ήδη, μέρες πριν, όχι μόνο στην Εκκλησία, όλα ήταν τόσο μπερδεμένα στο κεφάλι μου... απ' την πλημμύρα ξεχασμένων αναμνήσεων.
"Είναι του τραγουδιστή του Κόκκινου. Τον ξέχασες;" είπε ο ξάδελφος.
"Που τραγουδούσε στο Φεστιβάλ; Ώ, Θεέ μου, κόλλησα! Ποιο τραγούδι είχε πει; Θυμάσαι;"
" Τι κρύβει ο Θεός, για μας", σιγοτραγούδησε ο ξάδελφος.
Αυτό ήταν. Ο ξάδελφος εκεί, μπέρδεψε κι άλλο τα ήδη μπερδεμένα μου...
Τόσες "καρτέλες" ζωής, ανοιχτές, τόσες μέρες, ακόμα κι ένας καινούργιος υπολογιστής, θα κολλούσε...
... Φτάσαμε, θυμήθηκα ότι είχα ξαναπάει άλλη μια φορά, όταν ήμουνα νέα, στο κλειστό κέντρο, αλλά είχα κολλήσει, όχι στο τραγούδι, αλλά, στο "Τι έκρυβε εκείνη τη βραδιά, ο Θεός, για μένα...", γιατί οι χειραψίες, οι συζητήσεις, οι αγκαλιές, τα βλέμματα, ακόμα και τα τραγούδια, ήταν για υπερβολική δόση ψυχικής αντοχής, κι εγώ, δεν είχα και το ήξερα.
Συν ότι μπερδεύτηκε στην μνήμη και το Φεστιβάλ, το ραδιόφωνο, οι παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, συν ότι ο τραγουδιστής, θα ήταν εκεί!!!
...Κάτι οι καρέκλες, κάτι η λίστα τραπεζιών, συμβαίνουν τέτοια μπερδέματα στους γάμους και είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο, δεν χωρούσαν 3 καρέκλες στο τραπέζι, κι έτσι, περιμέναμε.
...Ε! Κάπου εκεί, στο περίμενε, νιώθοντας και λίγο άβολα να είμαι όρθια ανάμεσα σε γνωστούς και αγνώστους, κέρδισα χρόνο, πηγαίνοντας τουαλέτα. (Περισσότερο είχα ανάγκη από βαθιές ανάσες ψυχικής αντοχής, παρά σωματικής.)
...Κι αφού κοίταξα μεν, τον καθρέφτη, έπλυνα τα χέρια μου και τόνωσα το μέσα μου, με "πρέπει και μπορείς!" βγήκα και βλέπω τον τραγουδιστή, να κάθεται μόνος του σ' ένα μεγάλο τραπέζι, στην πάνω - πάνω πίστα-θέα- μπαλκόνι.
Εγώ, δεν ήμουνα εγώ.
Ή ήμουνα;
Πήγα καταπάνω του, σαν τους χειρότερους δημοσιογράφους και ανημέρωτους θαυμαστές.
Ένιωθα τόσο συγκινημένη, σχεδόν έτρεμα, σαν μεθυσμένη, άποτη κι αμέθυστη από το 2000!
Τόσο μα τόσο μπερδεμένη, ως προς την γνωστή φυσιογνωμία, το τραγούδι, το Φεστιβάλ, το κοκτέιλ αναμνήσεων, το όνομα, κ.λ.π.
...Καθόταν.
...Αφού πήγαινα καταπάνω του, σα "νηστική" από Καλλιτέχνες, με πρόσεξε...
...Με το που του απεύθυνα τον λόγο, σηκώθηκε ο Καλλιτέχνης, σαν τους παλιούς τζέντλεμαν, άντρες!
"... Συγγνώμη, κύριε Κόκκινε... Μπορώ να σας σφίξω το χέρι και να σας ρωτήσω: Τελικά, μετά από τόσα χρόνια, μάθατε τι έκρυβε ο Θεός για σας; Για μένα αυτό το τραγούδι, δεν είναι τραγούδι, το ακούω συχνά, είναι κάτι άλλο, "Σαν Προσευχή"!
Π.Κ: "Αυτό το τραγούδι κρύβει μεγάλο νόημα, θέλει να πει, να μην χάνουμε την ελπίδα μας, γιατί ο Θεός, πάντα έχει κρυμμένο, κάτι ΚΑΛΟ για μας!"
"Το ξέρω... γι' αυτό λέω, πως είναι "Σαν Προσευχή"! Θα κατεβείτε στην πίστα να μας το τραγουδήσετε;"
Π.Κ. "Πού; Μα έχει γάμο και D.J!"
"Δεν πειράζει! Τι ποιο ωραίο, ν' ακούσουμε λίγο κι εσάς, εκεί;"
Κατάλαβα εκείνη την ώρα, πως εννοούσε πως ήταν αδύνατον, οι δικές μου παραγγελιές!
Εκείνο που δεν κατάλαβα ήταν, το δικό μου μουσικό μπέρδεμα, κι ήμουνα πρώτη, κάποτε, στα μουσικά, ειδικά στα του Φεστιβάλ! (Ράδιο, ερασιτεχνικοί σταθμοί, ψευδώνυμα, κυκλάμινα και δεν συμμαζεύεται... Φέτος κατάλαβα, πως δεν γέρασε μόνο το κορμί μου, αλλά και το μυαλό μου...)
Όχι, δε θα ρίξω το μπέρδεμα το δικό μου, με το μπέρδεμα του ξάδελφου, που με παρέσυρε στο λάθος τραγούδι και τραγουδιστή, που ήταν του Τώνη Βαβάτσικου.
Θα σταθώ, στο ότι ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου, είχε κρατήσει ΚΑΛΑ και το "ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ"! που τραγούδησε ο ίδιος και μου το έβγαλε στην επιφάνεια... κι ίσως μ' "έσωσε" ως Κατερίνα, στο παραλήρημά μου με τα ενθυμήματά μου και τα γενικά της "τρεχάτης", μέρας μου.
Αν ήμουνα δημοσιογράφος, όντως, σίγουρα θα με απέλυαν!
Αν ο Καλλιτέχνης Κύριος Πάνος Κόκκινος, ήταν ένα "ψώνιο" της εποχής μας... θα με πέταγε στην κάτω μεγάλη πίστα, με τις κλωτσιές, προσβαλλόμενος... κι όχι άδικα...
ΤΙ ΝΑ ΠΩ:
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ στην Προσωπικότητά του και το γράφω δημόσια εδώ.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ για το "κόλλημα" του μυαλού μου. (είχε βλάβη ανασυγκρότησης γενικής... ψυχολογικής, κ.λ.π. εκείνη η μέρα, όσο και η νύχτα.)
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μου χαμογέλασε εγκάρδια και δέχτηκε ευχαρίστως να τον φωτογραφίσω, γιατί του είπα: "Έχω κάτι σελίδες στο ίντερνετ και εκτονώνω κι εγώ τα μεράκια μου..."
(Αν και νομίζω, ακόμα κι αν δεν το έλεγα, πάλι δεν θα μου έλεγε όχι, από ευγένεια!
...Φυσικά, κι αυτές κουνημένες! Και ως φωτογράφος, απολυμένη, δεν το συζητάμε!)
...Ντρέπομαι, με μεγάλα και ειλικρινά γράμματα. (κι ας το γράφω με μικρά...)
Αν δεν ήμουνα η Κατερίνα, θα έκανα τουμπεκί.
Θα το προσπερνούσα, ασυζητητί.
...Μα, αν δεν μείνω και για τα λάθη μου στον αέρα, θα είμαι ψεύτικη, κι όχι εγώ, του χαμηλού "εγώ" και το εννοώ.
...Κι ύστερα, ΟΛΑ ήταν ΥΠΕΡΟΧΑ, ΒΙΟΝ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΝ από καρδιάς στο αγαπημένο ζευγαράκι, κι αν το μέσα μου "κολύμπησε" εκείνο το βράδυ, με νοσταλγικά, συγκινητικά ή φουρτουνιασμένα κύματα, αυτά είναι ολόδικά μου, δεν αφορούν την σκηνή, την ανάρτηση, ήθελα να πω...
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ:
ΝΑ ΤΙΜΗΣΩ θέλω τον Καλλιτέχνη Πάνο Κόκκινο, μ' αυτή την ανάρτηση!
...Και να με κρύψω, όσο γίνεται... αν είναι δυνατόν!
ΝΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΟΛΟΨΥΧΑ: ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε κάθε βήμα της ζωής του!
Υγ. ...Αν, λέω ΑΝ, ήμουνα ποιο νέα και με λιγότερες οικογενειακές υποχρεώσεις, σίγουρα θα προσπαθούσα μια συνάντηση από κοντά, άσχετα αν, θα την δημοσίευα!
Άλλωστε, τα πιο δυνατά μου, δεν έχουν δημοσιευθεί, αλλά τα κρατάει γερά ακόμα η μνήμη, θέλω να πιστεύω...
...Και φυσικά, θα του ζητούσα και το βιβλίο του...!
Αυτά!
Και ούφ! Επιτέλους, ξεσκάλωσα... μ' αυτή την ανάρτηση, που κρατούσα στα πρόχειρα!
***
Υγ. Έχω δημοσιεύσει ήδη "ύλη" τραγουδιών, (σε προηγούμενες αναρτήσεις), αλλά το βρίσκω σωστό, να φέρω και τα δυο αυτά τραγούδια:
ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ
***
ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ - ΤΩΝΗΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ
***
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ, θα βρείτε ΕΔΩ,
στον Ταχυδρόμο, από την Γλυκερία Υδραίου, πολλή καλή, επαγγελματία δημοσιογράφο!
Ήταν μια μέρα υπερφορτωμένη από "τρέξιμο" που δεν έβγαινε σε χρόνο 24ωρου, όχι μόνο από δουλειές και σωματικά, όχι μόνο χιλιομετρικά με ρόδες αυτοκινήτου, όσο συναισθηματικά.
...Τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, σε ένταση και λεξιλόγιο, δε θα βρεις, ούτε σε λεξικό, ούτε στα Άπαντά μου, αν τα έγραφα...
...Ωστόσο, το 24ωρό μου, περιείχε και μια χαρά, ενός γάμου, αγαπημένων ερωτευμένων παιδιών!
Ήθελα να είμαι εκεί, έπρεπε και να είμαι εκεί!
...Το αν το άντεχα, δεν ήξερα... κι αυτή η αγωνία κατέλαβε πολύ "χώρο", μέσα μου... από μέρες.
...Γιατί, το να βρεθείς κάπου με πολύ κόσμο, γνωστό ή άγνωστο, έχει μεγάλη σημασία για κάποιον άνθρωπο, με έντονο συναισθηματισμό, όπως είμαι εγώ, δυστυχώς!
...Ήξερα εκ των προτέρων, πως εκεί θα περνούσε απ' την μνήμη μου, όλη σχεδόν η ζωή μου, χαρούμενη και λυπημένη μαζί, βλέποντας πρόσωπα που είχα πολλά χρόνια να δω, κ.λ.π. (να μην αναπτύξω περισσότερα, Άπαντα Κατερίνας, δεν έχει, είναι όλα πολύ μπερδεμένα, τόσο στην ζωή μου, όσο στην σκέψη μου, καθώς και στα γραμμένα...)
...Χωρίς ροή, λοιπόν, τις ευχές και τις χαρές για το αγαπημένο ζευγαράκι, (κ.λ.π.), να φτάσω στο "ζουμί" της ανάρτησης.
... Ανεβαίναμε το βουναλάκι σε στροφή της Αγχιάλου, για τον χορό, στο Κόκκινος Κλάμπ.
"Κόκκινος.. κάτι μου θυμίζει", ρώτησα, λες (κι έτσι ήταν) και τότε, προσγειώθηκα στο "τώρα".
Ήδη, μέρες πριν, όχι μόνο στην Εκκλησία, όλα ήταν τόσο μπερδεμένα στο κεφάλι μου... απ' την πλημμύρα ξεχασμένων αναμνήσεων.
"Είναι του τραγουδιστή του Κόκκινου. Τον ξέχασες;" είπε ο ξάδελφος.
"Που τραγουδούσε στο Φεστιβάλ; Ώ, Θεέ μου, κόλλησα! Ποιο τραγούδι είχε πει; Θυμάσαι;"
" Τι κρύβει ο Θεός, για μας", σιγοτραγούδησε ο ξάδελφος.
Αυτό ήταν. Ο ξάδελφος εκεί, μπέρδεψε κι άλλο τα ήδη μπερδεμένα μου...
Τόσες "καρτέλες" ζωής, ανοιχτές, τόσες μέρες, ακόμα κι ένας καινούργιος υπολογιστής, θα κολλούσε...
... Φτάσαμε, θυμήθηκα ότι είχα ξαναπάει άλλη μια φορά, όταν ήμουνα νέα, στο κλειστό κέντρο, αλλά είχα κολλήσει, όχι στο τραγούδι, αλλά, στο "Τι έκρυβε εκείνη τη βραδιά, ο Θεός, για μένα...", γιατί οι χειραψίες, οι συζητήσεις, οι αγκαλιές, τα βλέμματα, ακόμα και τα τραγούδια, ήταν για υπερβολική δόση ψυχικής αντοχής, κι εγώ, δεν είχα και το ήξερα.
Συν ότι μπερδεύτηκε στην μνήμη και το Φεστιβάλ, το ραδιόφωνο, οι παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, συν ότι ο τραγουδιστής, θα ήταν εκεί!!!
...Κάτι οι καρέκλες, κάτι η λίστα τραπεζιών, συμβαίνουν τέτοια μπερδέματα στους γάμους και είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο, δεν χωρούσαν 3 καρέκλες στο τραπέζι, κι έτσι, περιμέναμε.
...Ε! Κάπου εκεί, στο περίμενε, νιώθοντας και λίγο άβολα να είμαι όρθια ανάμεσα σε γνωστούς και αγνώστους, κέρδισα χρόνο, πηγαίνοντας τουαλέτα. (Περισσότερο είχα ανάγκη από βαθιές ανάσες ψυχικής αντοχής, παρά σωματικής.)
...Κι αφού κοίταξα μεν, τον καθρέφτη, έπλυνα τα χέρια μου και τόνωσα το μέσα μου, με "πρέπει και μπορείς!" βγήκα και βλέπω τον τραγουδιστή, να κάθεται μόνος του σ' ένα μεγάλο τραπέζι, στην πάνω - πάνω πίστα-θέα- μπαλκόνι.
Εγώ, δεν ήμουνα εγώ.
Ή ήμουνα;
Πήγα καταπάνω του, σαν τους χειρότερους δημοσιογράφους και ανημέρωτους θαυμαστές.
Ένιωθα τόσο συγκινημένη, σχεδόν έτρεμα, σαν μεθυσμένη, άποτη κι αμέθυστη από το 2000!
Τόσο μα τόσο μπερδεμένη, ως προς την γνωστή φυσιογνωμία, το τραγούδι, το Φεστιβάλ, το κοκτέιλ αναμνήσεων, το όνομα, κ.λ.π.
...Καθόταν.
...Αφού πήγαινα καταπάνω του, σα "νηστική" από Καλλιτέχνες, με πρόσεξε...
...Με το που του απεύθυνα τον λόγο, σηκώθηκε ο Καλλιτέχνης, σαν τους παλιούς τζέντλεμαν, άντρες!
"... Συγγνώμη, κύριε Κόκκινε... Μπορώ να σας σφίξω το χέρι και να σας ρωτήσω: Τελικά, μετά από τόσα χρόνια, μάθατε τι έκρυβε ο Θεός για σας; Για μένα αυτό το τραγούδι, δεν είναι τραγούδι, το ακούω συχνά, είναι κάτι άλλο, "Σαν Προσευχή"!
Π.Κ: "Αυτό το τραγούδι κρύβει μεγάλο νόημα, θέλει να πει, να μην χάνουμε την ελπίδα μας, γιατί ο Θεός, πάντα έχει κρυμμένο, κάτι ΚΑΛΟ για μας!"
"Το ξέρω... γι' αυτό λέω, πως είναι "Σαν Προσευχή"! Θα κατεβείτε στην πίστα να μας το τραγουδήσετε;"
Π.Κ. "Πού; Μα έχει γάμο και D.J!"
"Δεν πειράζει! Τι ποιο ωραίο, ν' ακούσουμε λίγο κι εσάς, εκεί;"
Κατάλαβα εκείνη την ώρα, πως εννοούσε πως ήταν αδύνατον, οι δικές μου παραγγελιές!
Εκείνο που δεν κατάλαβα ήταν, το δικό μου μουσικό μπέρδεμα, κι ήμουνα πρώτη, κάποτε, στα μουσικά, ειδικά στα του Φεστιβάλ! (Ράδιο, ερασιτεχνικοί σταθμοί, ψευδώνυμα, κυκλάμινα και δεν συμμαζεύεται... Φέτος κατάλαβα, πως δεν γέρασε μόνο το κορμί μου, αλλά και το μυαλό μου...)
Όχι, δε θα ρίξω το μπέρδεμα το δικό μου, με το μπέρδεμα του ξάδελφου, που με παρέσυρε στο λάθος τραγούδι και τραγουδιστή, που ήταν του Τώνη Βαβάτσικου.
Θα σταθώ, στο ότι ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου, είχε κρατήσει ΚΑΛΑ και το "ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ"! που τραγούδησε ο ίδιος και μου το έβγαλε στην επιφάνεια... κι ίσως μ' "έσωσε" ως Κατερίνα, στο παραλήρημά μου με τα ενθυμήματά μου και τα γενικά της "τρεχάτης", μέρας μου.
Αν ήμουνα δημοσιογράφος, όντως, σίγουρα θα με απέλυαν!
Αν ο Καλλιτέχνης Κύριος Πάνος Κόκκινος, ήταν ένα "ψώνιο" της εποχής μας... θα με πέταγε στην κάτω μεγάλη πίστα, με τις κλωτσιές, προσβαλλόμενος... κι όχι άδικα...
ΤΙ ΝΑ ΠΩ:
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ στην Προσωπικότητά του και το γράφω δημόσια εδώ.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ για το "κόλλημα" του μυαλού μου. (είχε βλάβη ανασυγκρότησης γενικής... ψυχολογικής, κ.λ.π. εκείνη η μέρα, όσο και η νύχτα.)
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μου χαμογέλασε εγκάρδια και δέχτηκε ευχαρίστως να τον φωτογραφίσω, γιατί του είπα: "Έχω κάτι σελίδες στο ίντερνετ και εκτονώνω κι εγώ τα μεράκια μου..."
(Αν και νομίζω, ακόμα κι αν δεν το έλεγα, πάλι δεν θα μου έλεγε όχι, από ευγένεια!
...Φυσικά, κι αυτές κουνημένες! Και ως φωτογράφος, απολυμένη, δεν το συζητάμε!)
...Ντρέπομαι, με μεγάλα και ειλικρινά γράμματα. (κι ας το γράφω με μικρά...)
Αν δεν ήμουνα η Κατερίνα, θα έκανα τουμπεκί.
Θα το προσπερνούσα, ασυζητητί.
...Μα, αν δεν μείνω και για τα λάθη μου στον αέρα, θα είμαι ψεύτικη, κι όχι εγώ, του χαμηλού "εγώ" και το εννοώ.
...Κι ύστερα, ΟΛΑ ήταν ΥΠΕΡΟΧΑ, ΒΙΟΝ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΝ από καρδιάς στο αγαπημένο ζευγαράκι, κι αν το μέσα μου "κολύμπησε" εκείνο το βράδυ, με νοσταλγικά, συγκινητικά ή φουρτουνιασμένα κύματα, αυτά είναι ολόδικά μου, δεν αφορούν την σκηνή, την ανάρτηση, ήθελα να πω...
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ:
ΝΑ ΤΙΜΗΣΩ θέλω τον Καλλιτέχνη Πάνο Κόκκινο, μ' αυτή την ανάρτηση!
...Και να με κρύψω, όσο γίνεται... αν είναι δυνατόν!
ΝΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΟΛΟΨΥΧΑ: ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε κάθε βήμα της ζωής του!
Υγ. ...Αν, λέω ΑΝ, ήμουνα ποιο νέα και με λιγότερες οικογενειακές υποχρεώσεις, σίγουρα θα προσπαθούσα μια συνάντηση από κοντά, άσχετα αν, θα την δημοσίευα!
Άλλωστε, τα πιο δυνατά μου, δεν έχουν δημοσιευθεί, αλλά τα κρατάει γερά ακόμα η μνήμη, θέλω να πιστεύω...
...Και φυσικά, θα του ζητούσα και το βιβλίο του...!
Αυτά!
Και ούφ! Επιτέλους, ξεσκάλωσα... μ' αυτή την ανάρτηση, που κρατούσα στα πρόχειρα!
***
Υγ. Έχω δημοσιεύσει ήδη "ύλη" τραγουδιών, (σε προηγούμενες αναρτήσεις), αλλά το βρίσκω σωστό, να φέρω και τα δυο αυτά τραγούδια:
ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ
***
ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ - ΤΩΝΗΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ
***
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ, θα βρείτε ΕΔΩ,
στον Ταχυδρόμο, από την Γλυκερία Υδραίου, πολλή καλή, επαγγελματία δημοσιογράφο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου