Όνειρο

...Πρωί - πρωί.
Τα όνειρα... βλέπεις.
Είναι μερικά που σε κάνουν να μην αλλάζεις πλευρό, αλλά να ξαγρυπνάς και να σηκώνεσαι, κι ας μην έχεις χορτάσει ύπνο.
...Λυγισμένη πήγα στο κρεβάτι μου. Κλαμμένη η ψυχή μου, ίσως και τα μάτια μου. Στην Προσευχή μου, δεν ζητάω "κάτι". Λόγια γνωστών Προσευχών, λέω.
Από προχθές είχα δει την εικονίτσα του Άι - Γιάννη, όρθια. Μου είχε κάνει εντύπωση, πως έτυχε... να σταθεί έτσι, εφόσον εγώ τις ακουμπώ λίγο πλάγια, για να μην πέσουν.
...Χθες το μεσημέρι, την διόρθωσα.
Το βράδυ, δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με προκάλεσε, την πήρα στο μαξιλάρι μου.
Με "προκάλεσε" κι ο Άι- Γιώργης με το άσπρο άλογό Του!...
Ποιο μικρή εικονίτσα, χάρτινη.
Την πήρα κι αυτή στο μαξιλάρι μου... (μεταξύ άλλων Αγίων, που έχω σε σταθερή βάση...)

...Κοιμήθηκα. Σίγουρα είδα κι άλλα όνειρα, μα ξύπνησα με γεύση Πατρίδας... και τοποθεσίας!

...Τάχα, βρεθήκαμε εκεί. (Σύμπτωση οι εικόνες! Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, όταν τις πήρα στο μαξιλάρι μου...)

...Μεταξύ του Άι- Γιώργη και του Άι- Γιάννη, υπήρχε (και υπάρχει) ένα σπίτι, που κάποτε έμεινε ο γιατρός Αντής. Έπρεπε να κατεβώ κάποιες πολύπλοκες σιδερένιες σκάλες, που σχεδόν μπέρδευες τα πόδια (σαν αυτές που έχει στις παραλίες, με πολλά ζιγκ- ζαγκ).
...Έδειχνα και σε άλλους πως να κατέβουν, μην πέσουν, όταν η ίδια διαπίστωσα, πως γινόταν και πιο εύκολα και ευθεία.
Το κλειδί του ονείρου βρίσκεται στον Γιατρό...
Τί ήθελε να πει το όνειρο;
Ο Ανώτερος Γιατρός, ξέρει!

Το σπίτι αυτό και τις σκάλες του, έχω πολλά χρόνια να το φωτογραφήσω.
Υπάρχει σε παλιότερα μπλογκς.
Ας είναι για ΚΑΛΟ, αυτά τα Σημάδια...

ΥΓ. Κανονικά αυτή η ανάρτηση, έπρεπε να γραφτεί ΕΚΕΙ, αλλά.... πέσ' το κρυσφύγετο ανάγκης.