...Θα το πω: ΚΑΛΟΝ ΜΗΝΑ!
κι ας μπήκε στραβά, κι ας κλέβω στιγμές ύπνου και ξεκούρασης, για λίγες στιγμές ενημέρωσης...
...Είμαι από εκείνες τις Κατερίνες, που πρώτ' απ' όλα, μ' ενδιαφέρει ο κόσμος μας και μετά η ανάγκη του "ξεσπάματος" χαρούμενου ή λυπημένου... του όποιου "εμού" μου...
...Θέλω να ξέρω τι γίνεται γύρω μου, να ξέρω που πατώ και που πηγαίνω...
...Αλλιώς, την κάτσαμε την βάρκα...
Κι απ΄' ότι είδα, νυχτιάτικα, οι βάρκες πήγαν στα βουνά (βλέπε Πήλιο - Ζαγορά), για άλλη μια φορά, πάλι πλημμύρισε, μαλάκωσαν τα χώματα, νίκησαν οι βράχοι, κι ακόμα δεν μπήκε ο χειμώνας.
"Καίγομαι" ν' ανοίξω το Φεις, να δω εικόνες Πατρίδας, να επικοινωνήσω με φίλους, να μάθω, μα πρέπει να νικήσω αυτή την "κάψα", για άλλη μια φορά, γιατί η καρέκλα του ίντερνετ, είναι γι' αυτούς που μπορούν, που έχουν χρόνο, που προωθούν την δουλειά τους, που ζουν απ' αυτό, που είναι συνεχώς συνδεδεμένοι με τα κινητά τους, που πολλά "που", και που εγώ αυτή την (διαρκείας) εποχή, δυστυχώς, δεν έχω, αν και στο ίντερνετ, υπήρχα, (όσο) υπάρχω, κι όσο ΘΑ υπάρχω (Θεούλης ξέρει, ΜΟΝΟ), θα αφορά μόνο εθελοντισμό (όπως πάντα), κι όχι προσωπικό κέρδος ή αυτοπροβολή!
"Ζηλεύω", θα πείτε.
"Θέλω να μαθαίνω ευχάριστα", θα απαντήσω, κι όποιος θέλει το πιστεύει.
Πολυλόγησα.
Δεν ήταν "ανάγκη".
Μια "τρύπα" κενού κάλυψα, απ' τα "δημόσιά" μου... πριν "κλέψω" στιγμές άλλων, που είναι ΣΙΓΟΥΡΑ και δικές μου, είτε αφορά την πόλη που ζω, την Πατρίδα μου, την Χώρα μου, τον κόσμο, ΟΛΟ!
"ΑΓΑΝΤΑ", θα πω σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, κι ας είναι τίτλος άλλου blog, λέξη πολύ πιο δυνατή κι απ' την "ΚΑΛΗΜΕΡΑ", αποδεδειγμένα, γιατί ζούμε σε παλιόκαιρους...
ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, κινήσεις και πράξεις ΜΟΝΟ για ΚΑΛΟ, ΥΠΟΜΟΝΗ κι ΕΛΠΙΔΑ, βασικά συστατικά για το ΝΟΗΜΑ της ζωής μας, νομίζω!
Εκεί κατέληξα, βάση εμπειρίας ζωής.
"Κι αυτό θα περάσει", κι άλλο θά 'ρθει, κάποτε θα μάθουμε το "γιατί".
Υγ. Φωτογραφία, δεν έχει. Το φορμάτ με αποσυντόνισε, οι φωτο-μηχανές μου έπιασαν αράχνες, να "κλέψω" δεν προλαβαίνω, η επιβαλλόμενη ανακαίνιση του σπιτιού, με πήρε και με σήκωσε, με δυο ώρες ύπνου.
Αντέχω.
Αντέχω;
Θα δείξει!
Πάντως, αν έφερνα φώτο, θα έφερνα "δουλεμένα" χέρια κι όχι μαλακά και βαμμένα, με περιποιημένα νύχια και δαχτυλίδια... όπως απαιτεί η μόδα και η αισθητική.
"Το μήλο... κάτω απ' την μηλιά θα πέσει", κι όσο κι αν με "πονάει", δεν παύει και να μ' αρέσει.
Είμαι εγώ.
Αυτά και να που μας βγήκε και η κρυμμένη "ανάγκη", πίσω απ' το αφυδατωμένο απ' τα πολλά απορρυπαντικά, δάχτυλό μου, πανάθεμά με, τα "γράμματα" που έμαθα να σκαλίζω...! σ' ένα ψυχρό κουτάκι, αντί να φυτεύω λουλούδια, σ' αγαπημένα χώματα...
Αχ! ζωή!
Σού το φυλάω αυτό το άχτι.
κι ας μπήκε στραβά, κι ας κλέβω στιγμές ύπνου και ξεκούρασης, για λίγες στιγμές ενημέρωσης...
...Είμαι από εκείνες τις Κατερίνες, που πρώτ' απ' όλα, μ' ενδιαφέρει ο κόσμος μας και μετά η ανάγκη του "ξεσπάματος" χαρούμενου ή λυπημένου... του όποιου "εμού" μου...
...Θέλω να ξέρω τι γίνεται γύρω μου, να ξέρω που πατώ και που πηγαίνω...
...Αλλιώς, την κάτσαμε την βάρκα...
Κι απ΄' ότι είδα, νυχτιάτικα, οι βάρκες πήγαν στα βουνά (βλέπε Πήλιο - Ζαγορά), για άλλη μια φορά, πάλι πλημμύρισε, μαλάκωσαν τα χώματα, νίκησαν οι βράχοι, κι ακόμα δεν μπήκε ο χειμώνας.
"Καίγομαι" ν' ανοίξω το Φεις, να δω εικόνες Πατρίδας, να επικοινωνήσω με φίλους, να μάθω, μα πρέπει να νικήσω αυτή την "κάψα", για άλλη μια φορά, γιατί η καρέκλα του ίντερνετ, είναι γι' αυτούς που μπορούν, που έχουν χρόνο, που προωθούν την δουλειά τους, που ζουν απ' αυτό, που είναι συνεχώς συνδεδεμένοι με τα κινητά τους, που πολλά "που", και που εγώ αυτή την (διαρκείας) εποχή, δυστυχώς, δεν έχω, αν και στο ίντερνετ, υπήρχα, (όσο) υπάρχω, κι όσο ΘΑ υπάρχω (Θεούλης ξέρει, ΜΟΝΟ), θα αφορά μόνο εθελοντισμό (όπως πάντα), κι όχι προσωπικό κέρδος ή αυτοπροβολή!
"Ζηλεύω", θα πείτε.
"Θέλω να μαθαίνω ευχάριστα", θα απαντήσω, κι όποιος θέλει το πιστεύει.
Πολυλόγησα.
Δεν ήταν "ανάγκη".
Μια "τρύπα" κενού κάλυψα, απ' τα "δημόσιά" μου... πριν "κλέψω" στιγμές άλλων, που είναι ΣΙΓΟΥΡΑ και δικές μου, είτε αφορά την πόλη που ζω, την Πατρίδα μου, την Χώρα μου, τον κόσμο, ΟΛΟ!
"ΑΓΑΝΤΑ", θα πω σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, κι ας είναι τίτλος άλλου blog, λέξη πολύ πιο δυνατή κι απ' την "ΚΑΛΗΜΕΡΑ", αποδεδειγμένα, γιατί ζούμε σε παλιόκαιρους...
ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, κινήσεις και πράξεις ΜΟΝΟ για ΚΑΛΟ, ΥΠΟΜΟΝΗ κι ΕΛΠΙΔΑ, βασικά συστατικά για το ΝΟΗΜΑ της ζωής μας, νομίζω!
Εκεί κατέληξα, βάση εμπειρίας ζωής.
"Κι αυτό θα περάσει", κι άλλο θά 'ρθει, κάποτε θα μάθουμε το "γιατί".
Υγ. Φωτογραφία, δεν έχει. Το φορμάτ με αποσυντόνισε, οι φωτο-μηχανές μου έπιασαν αράχνες, να "κλέψω" δεν προλαβαίνω, η επιβαλλόμενη ανακαίνιση του σπιτιού, με πήρε και με σήκωσε, με δυο ώρες ύπνου.
Αντέχω.
Αντέχω;
Θα δείξει!
Πάντως, αν έφερνα φώτο, θα έφερνα "δουλεμένα" χέρια κι όχι μαλακά και βαμμένα, με περιποιημένα νύχια και δαχτυλίδια... όπως απαιτεί η μόδα και η αισθητική.
"Το μήλο... κάτω απ' την μηλιά θα πέσει", κι όσο κι αν με "πονάει", δεν παύει και να μ' αρέσει.
Είμαι εγώ.
Αυτά και να που μας βγήκε και η κρυμμένη "ανάγκη", πίσω απ' το αφυδατωμένο απ' τα πολλά απορρυπαντικά, δάχτυλό μου, πανάθεμά με, τα "γράμματα" που έμαθα να σκαλίζω...! σ' ένα ψυχρό κουτάκι, αντί να φυτεύω λουλούδια, σ' αγαπημένα χώματα...
Αχ! ζωή!
Σού το φυλάω αυτό το άχτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου