...Το σπασμένο τζάμι

...Πάνω από τρία χρόνια, το είχα έννοια, εκείνο το σπασμένο τζάμι...
Ήξερα πως θα "κρύωναν"...
...Είχα ματώσει κι εγώ, απ' τα θρύψαλά του, τότε...
Έτυχε να τα δω, ακόμα και να τα μαζέψω, χωρίς να κοπώ, εξωτερικά.
Το σκεφτόμουνα συχνά, ήθελα να πάω ένα καινούργιο, γερό, μα το θέμα ήταν λεπτό, πολύ "λεπτό"...
Δεν ήταν δικό μου Το σπίτι...

...Έτυχε σήμερα και πέρασα από κει τριγύρω.
Το θυμήθηκα.
Το έψαξα...
Είχαν περάσει καινούργιο.
Χάρηκα...
μα,
είχα παγώσει, είχα παραλύσει στην πλημμύρα εκείνων των αναμνήσεων, συν την συγκίνηση της ημέρας, συν το κρύο (με εισαγωγικά και όχι), της ημέρας.
Ανάσα.
...Η ματιά μου πήρε ότι έλειπαν "έπιπλα και σκεύη", βασικά.
Λυπήθηκα.
Θα είμαι πιο προετοιμασμένη άλλη φορά, αν ξέρω πως θα ξαναπεράσω από κει.

***

Φυσάει πολύ απ' το σπασμένο μου το τζάμι. Γιάννης Πλούταρχος

Κι αράχνες. Πολλές. Ακατοίκητο πια. Έτσι συμβαίνει, όταν φεύγουν τα "Αφεντικά", δυστυχώς!
***