Ήταν το κλάμα της ψυχής

...που μ' έκανε να το ακούσω.
...Εγώ, απλά, σφουγγάριζα. Με βόλεψε η ώρα, έλειπαν και οι άντρες μου, ευκαιρία ήταν.
Τα χέρια δούλευαν, η σφουγγαρίστρα υπάκουγε, μα το μυαλό ταξίδευε στα της ημέρας, στα δικά μου, στων άλλων, στο σήμερά μας, στο παρελθόν μας και στα "γιατί" που κολλήσαμε όλοι μας, σήμερα.
Γιατί;
Τί έφταιξε;
Πού κάναμε λάθος;
Απορία όλων, σίγουρα και δική μου, μα εκεί στην συζήτηση, έδειχνα παλληκαράκι της πεντάρας.
Ξεχώρισε η δυνατή, η δυναμική...
Η ηθοποιός, η θεατρίνα, ο κλόουν, για να γελάσουν οι άλλοι, να μην πονάνε ή τουλάχιστον, όσο είναι κοντά μου, να πονάνε λιγότερο.

...Κι ύστερα, εκεί που κόντεψε να καταλάβω την διαμαρτυρία της σφουγγαρίστρας, ότι την ζορίζω, άκουσα για πολλοστή φορά το ρούφηγμα της μύτης μου...
Όχι. Δεν ήταν συνάχι. Κλάμα ψυχής ήταν. Το ξέρω καλά αυτό το κλάμα, κι από κηδεία αγαπημένου...
Υπάρχει τόσος πόνος γύρω μου, τόσο παράπονο, πού να γύρω, σε ποιον ώμο, να πω και τα δικά μου, όταν των άλλων είναι μεγαλύτερα;

...Ελπίδα, δώσε την ελπίδα γύρω σου, κι ας είσαι και η ίδια, σε πολλά θέματα, πλήρως απογοητευμένη, μπορείς!

Ήθελα να πάω στο Φεις. Να δω φίλους, να ευχηθώ, να πάρω δυνάμεις κι οξυγόνο Πατρίδας, μα πάλι γι' απόψε, αναβάλλεται.
Καμία είδηση, απ' την γύρα που είδα, δεν είναι χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας.
Καλύτερα να συνεχίσω να τηλεφωνώ και στους υπόλοιπους φίλους, να μάθω ιδιαιτέρως τα νέα τους.
Τα like των Ευχών και των Γιορτών, αποκλείεται να με χορτάσουν.
Δημοσίως "κολυμπάει" η επιφάνεια.
Τετ α τετ, είναι το βάθος.
Κι εκεί, δυστυχώς, δεν βρίσκω ευχάριστες ειδήσεις.

Θεατρίνα Κατερίνα, ως εκεί, μπορεί.
Δώσαμε ελπίδα, (δεν είχαμε και πολλή), αδειάσαμε.
Χωρίς γέμισμα, δεν ξεκινάς ταξίδι, γιατί είναι βέβαιο, δεν θα φτάσεις μακριά.

Θα μείνεις στου δρόμου τα μισά.

Υπομονή!

Άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα, αυτή η λέξη!
Πολλές φορές την άκουσα σήμερα, κι άλλες τόσες την είπα.
Το να την λέω εγώ, όμως, δεν είναι έγκλημα.
Το να την λένε "ειδικοί", είναι έγκλημα!
Γιατί, κάθε μέρα βλέπουμε στις ειδήσεις, περιπτώσεις που φτάνουν στο έγκλημα.
Υπομονή, ως ένα όριο, λοιπόν!
Έτσι την νιώθω εγώ, ακόμα και στην Πίστη μου!
Σε ΟΛΑ υπάρχει κι ένα ΟΡΙΟ.
Ακόμα κι Ο Χριστός νευρίασε και "πέταξε" πολλούς, έξω απ' τον Οίκο Του!
Κάποια στιγμή, αρχίζει και η άμυνα.
Αυτό λέει η λογική μου, όση έχω.

Αυτά και ναι, σφουγγάρισμα και "συνάχι" αόρατο... τέλος, εδώ και ώρα, εφόσον, έγραψα, ξέσπασα!

***

Το παράπονο


***